(Karanfil Fanzin'in 14. sayısında yayınlanmıştır.)
Ödünç hayatların sendromundaydı gelir - gider aklım.
Beynimin gri çizgilerindeki ütopik halüsinasyonlarda.
Tozlanmış, çapaklanmış kirpik aralarımdan
içeriye sızmaya çalışıyordu sanki hayat.
Gönlümün kararsızlığıyla, aklımın keskin çizgileri arasında
sıkışıp kalıyordu ruhum her defasında.
Kimlik bunalımı mıydı bu? Kim?
- Lik bunalımı mı?
Algılamakta zayıf kalıyordu genel geçer bilgilerin
sığlığındaki aklım.
Düz çizgilerin oluşuyla, zihin haritalarımdaki yatay çizgilerin
duruşundaydı asıl zihin karmaşam.
İspatı mümkün olmayan akıl izdüşümlerim vardı. Ve her
izdüşümün farklı topoğrafyası.
İspatına çalışırken kanunlarım, kanıtını siliyordu
zayıf bellek duvarlarım.
Ne elektroşoklar ne de zihin uyuşturan haplar.
Ödünç verilmiş bedenimin ihanetindeydi sanrılarım.
Tik tak... Tik Tak...
Gecenin sessizliğinde beyin delen
paslı bir çalar saatin haykırışları gibi.
Ödünç verilen hayatın sendromundaydı aklım…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.