(Karanfil Fanzin'in 13. sayısında yayınlanmıştır.)
Ruhunun korktuğu bir uykusuzluk vardı her saç telinde
Saçlarını taradıkça omuzlarına dökülür…
Omuzları parçalanmasın diye veda ederdi şifon geceliğine
Uykusuzluk tozları ıslak karolara yapışır,
O da bayılırdı keyifle.
Hafif bedeni soğuk zemine düşerken
O devasa gürültü.
Topuk sesleriyle kırılıyor dans salonları fakat
Hiçbir asilzadenin topuğu denk değil
saç telinden bir bedene.
Ve hiçbir yapay çiçek bahçesi kıyaslanamaz
Bacaklarının arasına örülmüş duvarın
Dibini kaplayan çiçeklerin hüznüyle…
Çiçekler çıplak göğüslerine yakışırdı
Ve belki yorgun saç tellerine.
Fakat öyle isyankâr bir tedirginliği vardı ki bu çiçeklerin
Dans salonlarına yayılırlardı ince, beyaz bedenleriyle.
Ve o bilindik sahne…
Birer holigan doğardı asillerin
pastalarından ve kürklerinden.
Dans unutulur,
Delirmiş kemanlarsa bir türlü susmazlardı.
Kadınların dayanılmaz sesleri kadehleri patlatırken
Şarapla yıkanan sadece,
Kırık bir kadının çiçekleriyle saçlarıydı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.