Savaş Vaktidir - Süleyman Turgut

(Karanfil Fanzin'in 13. sayısında yayınlanmıştır.)

zırhımı kızıl şafağında dövdüm tanrıların
ve yalınkılıç öfkemi katık ettim aşıma.
göğsümde biriktirdiğim tüm katranı tükürmek için
dudağımda demirden dövülmüş bir tebessüm.

üç yaşına iltica etmiş bir çeri kadar masum
ve eline mızrak yakışan düşmanların ülkesini
yakarak geldim.
hatırla, ey taşlaşmış bilinçlerin müellifi
yoksul sanrılarımı ve damarlarımda çağlayan toprağı.
hatırla, adımlarım bir mitralyözün devinimidir.
en eski kavgadır bizimki, tanrıların unuttuğu bu kavga
zamansız çelik gülüşlerinin ötesindedir.
ve hiçbir tereddüttüm yok artık, savaş vaktidir.
çünkü tereddüt iklimlerin çatlamasına denk.
ve tarumar hiçbir terennüm avutamaz artık
yaşlı bu sarı gürzlü ekimi.
hiçbir kitabın tanınmadığı karanlıktan geldim
barut kokan güncelerden,
zemherisinden doğan günlerin,
yaz bilmeyen çocuklar ve ölümü eskitenler ülkesinden.
yakılan ağıtlardan soluyorum tüm mezar çiçeklerini
ve bir ant düşüyor alnıma,
bir yangın yeri türküsü kadar sancıyan.
kemikten közler kucaklıyorum her sabah.

tüm ölülerimi toplayıp ve bildiğim yaşamaya inat,
düşlerimi emanet edip bir tüccarın sürmeli gözlerine
nasırlaşmış ayaklarım
ve sadağımda on iki okla geldim.
duy, ben geldim
bir de dört nala rüzgâr tüm mor dağlardan.
dünyayı kavuran bir sevdam var,
ki bu demektir, savaş vaktidir.